میزان فرسودگی شغلی پرستاران و‎ ‎عوامل مرتبط با آن در مراکز آموزشی درمانی ‏رشت

مقدمه: فرسودگی شغلی یکی از مشکلات حرفه پرستاری است که در صورت عدم برخورد صحیح با استرس شغلی، پدید می آید و به ‏صورت احساس واماندگی عاطفی، مسخ شخصیت و عدم موفقیت فردی شغلی بروز می کند. ‏ ‏ هدف: این مطالعه با هدف تعیین میزان فرسودگی در مراکز آموزشی درمانی شهر رشت در سال 1389 انجام گرفته است. ‏ روش کار: در‎ ‎این مطالعه توصیفی مقطعی257 پرستار از 8 مرکز آموزشی درمانی رشت به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده در ‏مطالعه شرکت داده شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه استاندارد فرسودگی شغلی مسلاچ می باشد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی ‏و آزمون های تی، کای دو، تست دقیق فیشر و مدل لجستیک رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. ‏ نتایج: از ابعاد فرسودگی شغلی، واماندگی عاطفی در4/51% از واحدهای مورد پژوهش کم و در6/48% از آنها متوسط به بالا بوده است؛ ‏مسخ شخصیت در2/94% از واحدهای مورد پژوهش کم و در8/5% از آنها متوسط به بالا بوده است؛ عدم موفقیت فردی شغلی در‎ ‎‏9/33% ‏از واحدهای مورد پژوهش کم و در1/66% از آنها متوسط به بالا گزارش شده است. از نظر آماری یک همبستگی مستقیم بین بخش دیالیز و ‏مسخ شخصیت و‎ ‎همبستگی معکوس بین سن و مسخ شخصیت وجود داشت. ‏ نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد با توجه به این که فرسودگی در بعد عدم موفقیت فردی شغلی بیشتر از ابعاد دیگر ‏فرسودگی شغلی وجود داشته است و با در نظر داشتن عوامل موثر بر فرسودگی شغلی پرستاران، مدیران پرستاری می توانند از ‏فرسودگی شغلی پرستاران پیشگیری نمایند؛ تا کیفیت مراقبت پرستاری از بیماران افزایش یافته و رضایت شغلی پرستاران نیز افزایش ‏یابد. ‏